15 άνθρωποι δολοφονήθηκαν άγρια πριν από 5.000 χρόνια, τα σώματα όμως είχαν ταφεί με ιδιαίτερη φροντίδα.
Περίπου 5000 χρόνια πριν, στην Πολωνία, 15 άνθρωποι ήταν προσεκτικά θαμμένοι μαζί σε έναν μαζικό τάφο. Οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στην ίδια εκτεταμένη οικογένεια, μέρος μιας στενά συνδεδεμένης πατριαρχικής φυλής, και υπήρχαν τέσσερις πυρηνικές οικογένειες που συνδέονταν μεταξύ τους. Όλοι αυτοί είχαν πεθάνει από βαριά χτυπήματα στο κεφάλι τους και σκοτώθηκαν ταυτόχρονα με τον ίδιο τρόπο.
Τα άτομα που τα έθαψαν σίγουρα τους γνώριζαν αρκετά καλά, επειδή έβαλαν τα σώματα μαζί με τους πλησιέστερους συγγενείς τους: γυναίκες με τα αντίστοιχα παιδιά τους, αδέλφια κοντά μεταξύ τους, σύζυγοι με τους συζύγους τους.
Τα θύματα που έχουν σφαγιαστεί είναι κυρίως ενήλικες (ένα από αυτά ήταν 50-60 ετών) και τα μικρά παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, των εφήβων και των δύο παιδιών, ηλικίας 1,5 ετών και των άλλων 2,0-2,5 ετών (των οποίων οι γονείς δεν θάφτηκαν ο μαζικός τάφος). Σίγουρα δεν αποτελούσαν σημαντική «απειλή» για οποιαδήποτε γειτονική φυλή ή ομάδα.
Εκτός από εκείνους με οικογενειακές σχέσεις μεταξύ τους, υπήρχε επίσης μια νεαρή γυναίκα που δεν είχε γενετική σχέση με κανέναν στην εκτεταμένη οικογένεια, αλλά θάφτηκε κοντά σε έναν νεαρό χωρίς παιδιά, οπότε ίσως ήταν φίλη του ή σύζυγος.
Με εξαίρεση έναν ενήλικα άνδρα που είχε θαφτεί μαζί με τη σύζυγό του και τον γιο του, δεν βρέθηκαν ηλικιωμένοι άνδρες στον τάφο, γεγονός που δείχνει πολλές πιθανότητες, με επικρατέστερη αυτή στην οποία οι περισσότεροι ενήλικες άνδρες απουσίαζαν σε μια κυνηγετική εξόρμηση ή σε μια πολεμική εκστρατεία και κάποια αντίπαλη φυλή εκμεταλλεύτηκε εκείνη τη στιγμή για να αφανίσει όλους τους κατοίκους μιας μικρής οικογενειακής αγροικίας / χωριού. Όπως καταλήγουν οι επιστήμονες, «η φύση των τραυματισμών και η σχεδόν απουσία καταγμάτων (δηλαδή οι τραυματισμοί που υφίστανται στα άνω άκρα) υποδηλώνουν ότι τα άτομα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, αντί να σκοτωθούν σε μάχη».
Αυτό θα εξηγούσε γιατί, μετά από ένα τέτοιο βίαιο θάνατο, οι χωρικοί θάφτηκαν με τέτοια φροντίδα. Ίσως οι άνδρες επέστρεψαν μόνο για να βρουν την οικογένειά τους, δολοφονημένους κατά την απουσία τους, συμπεριλαμβανομένων των νεότερων μεταξύ τους.
Φίλοι, ήθελα να σας ενημερώσω για μια προσωπική απόφαση που πήρα πρόσφατα. Δεν θέλω πραγματικά να το συζητήσω, αλλά θέλω να σας ενημερώσω για τη θέση μου. Παρακαλώ να δείξετε σεβασμό. Είναι ένα μεγάλο άρθρο, αλλά παρακαλώ διαβάστε το όλο.
Αφαιρώ τα φρένα από το αυτοκίνητό μου. Δεν πρόκειται για μια βιαστική απόφαση, οπότε παρακαλώ ακούστε με.
Πριν από μερικές εβδομάδες, είδα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα – δύο άτομα πέρασαν ταυτόχρονα μια διασταύρωση. Και οι δύο πάτησαν τα φρένα τους ταυτόχρονα και συγκρούστηκαν. Ευτυχώς κανείς δεν τραυματίστηκε σοβαρά.
Αλλά τότε κατάλαβα κάτι – αν είχαν απλώς περάσει από τη διασταύρωση χωρίς να πατήσουν φρένο, δεν θα είχαν συγκρουστεί. Τα φρένα ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ το ατύχημα!
Έτσι, αποφάσισα να κάνω τη δική μου έρευνα και αυτό που βρήκα ήταν *εκπληκτικό*: Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε χρόνο τραυματίζονται σοβαρά από το περιττό φρενάρισμα. Μια φορά, οδηγούσα στο χιόνι και μόλις πάτησα ελαφριά τα φρένα το αυτοκίνητο μου έχασε απόλυτα τον έλεγχο. Τα φρένα μου θα μπορούσαν πολύ εύκολα να με σκοτώσουν. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το πόσο συχνά τα τακάκια φρένων στραβώνουν και μαζί με αυτά στραβώνουν και οι δίσκοι, προκαλώντας ανεπιθύμητες δονήσεις και τροχούς που τρέμουν.
Και ξέρετε τι; Διαπίστωσα ότι πριν από δεκαετίες δεν χρησιμοποιούνταν τα φρένα! Οι άνθρωποι έλεγχαν την ταχύτητα του οχήματος τους με κατέβασμα ταχύτητας και φρενάρισμα του κινητήρα. Ίσως είναι απλώς σύμπτωση, αλλά παλαιότερα όταν χρησιμοποιούνταν το φρενάρισμα του κινητήρα, δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αυτοκινητιστικά θύματα. Τα φρένα τότε δεν προκαλούσαν ΠΟΤΕ ατυχήματα αυτοκινήτων.
Μετά από κάποιες ακόμα έρευνες, βρήκα μια σκοτεινή συνωμοσία – Τους Μηχανικούς: Αυτοί που εμπιστευόμαστε να φροντίζουν τα αυτοκίνητά μας – τους ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για να εγκαταστήσουν και να αλλάξουν τα φρένα μας! ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι ενδιαφέρονται για την ασφάλειά μας ή τα αυτοκίνητά μας – αλλά αυτοί απλά ενδιαφέρονται για την εγκατάσταση των τακακίων κόστους 49.99 ευρώ.
Έτσι, μίλησα με τον Μηχανικό μου για να βγάλω τα φρένα από το αυτοκίνητό μου και με αηδίασε το πόσο άσχημα μου φέρθηκε. Με κατηγόρησε ότι ήμουν ανίδεος, όταν εγώ ήμουν εκείνος που ερεύνησε και έμαθε πόση ροπή ασκούν τα φρένα στους δίσκους. Δεν γνώριζε καν πόση ροπή μπορεί να δεχθεί ένας δίσκος προτού στραβώσει! Είπε ότι «οι δίσκοι έχουν σχεδιαστεί για να πιέζονται, ότι δεν είναι στην πραγματικότητα ένα πρόβλημα» και με αγνόησε εντελώς.
Τότε είχε το ΘΡΑΣΟΣ να πει ότι η προσωπική μου επιλογή θα είχε συνέπειες, ότι θα τους επηρεάσω όλους γύρω μου. Λοιπόν τον βαρέθηκα και ψάχνω για έναν νέο μηχανικό. Το πρόβλημα είναι ότι τόσοι πολλοί μηχανικοί εξαγοράζονται και πληρώνονται από την αυτοκινητοβιομηχανία και ότι όλοι τους επιμένουν πως το αυτοκίνητό μου πρέπει να έχει φρένα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν εξετάζουν καν το αυτοκίνητό μου, και λένε ότι ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο κατάστημα τους και σε άλλα αυτοκίνητα. Τι βλακείες, απλά δεν τους αρέσουν όσοι πιστεύουν σε εναλλακτικές τεχνικές φρεναρίσματος.
Τώρα βέβαια εμπλέκεται και η κυβέρνηση, λέγοντας ότι ΠΡΕΠΕΙ να έχω φρένα, ότι αυτό δεν είναι μόνο για το δικό μου καλό, αλλά πως θα μπορούσα να βλάψω άλλους ανθρώπους!
Που χάθηκε η προσωπική επιλογή; Που χάθηκε η ελευθερία;
Το μόνο που σας λέω είναι, κάνετε την έρευνά σας. Μην ακούτε μόνο το Υπουργείο Συγκοινωνιών και τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες. Πήρα μια προσωπική απόφαση για την οικογένειά μου, απλά είπαμε όχι στα φρένα. Θα χρησιμοποιήσουμε φυσικές μεθόδους όπως τη βαρύτητα και θα βάλουμε τα πόδια μας στο έδαφος για να σταματήσουμε. Στη τελική, αν αυτό ήταν αρκετό για εμένα όταν οδηγούσα ποδήλατό ως παιδί, είναι αρκετό και για τα παιδιά μου στο αυτοκίνητό μου.
Παρακαλώ, τα σχόλια με σεβασμό!
Νομική αποποίηση: Δεν είμαι μηχανικός και δεν πρέπει να με θεωρείται έγκυρη πηγή πληροφοριών για έρευνες στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας.
ΥΓ: Το άρθρο αυτό είχε μεγαλύτερη επιτυχία από ότι περίμενα. Οι πιστοί αναγνώστες του μπλογκ είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνουν πως δεν είναι παρά μια παραβολή για τη τάση των γονιών να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους και με αυτό το τρόπο προσπαθώ να δείξω τον παραλογισμό της ιδέας.
Δυστυχώς για εμένα, κάποιοι έχασαν το νόημα και πήραν το άρθρο στα σοβαρά. Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι φοβερό. Το φοβερό είναι πως αντέδρασαν με σχόλια διαφόρων ειδών, λες και πραγματικά, ένα αυτοκίντητο χωρίς φρένα είναι οδηγήσιμο έστω και για μερικά μέτρα! Νόμιζα πως θα περνούσα το μήνυμα εκεί που λέω πως θα κατεβάσουμε το πόδι στην άσφαλτο για να φρενάρουμε (γελούσα όταν το έγραφα). Τελικά δεν πέτυχε, ή πέτυχε πάρα πολύ.
1.200 ονόματα που… σήκωσαν τα ταμεία στο Στοίχημα «έδωσε» η Κανέλλη
Η Λιάνα Κανέλλη παρέδωσε στον πρόεδρο της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της Βουλής κ. Αναστάσιο Καραμάριο μια λίστα 1.200 ατόμων, οι οποίοι έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο στοίχημα. …
Στον κατάλογο, σύμφωνα πάντα με τη Λιάνα Κανέλλη, φέρονται να βρίσκονται πολλοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου και, μάλιστα, η γνωστή δημοσιογράφος έκανε ειδική αναφορά στον επικεφαλής της Θύρας 7.
Ο επικεφαλής της Θύρας 7 φέρεται ότι έχει κερδίσει 5,7 εκ. ευρώ, ενώ επίσης στη λίστα περιλαμβάνονται παράγοντες του ποδοσφαίρου, διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και άνθρωποι της νύχτας.Στον κατάλογο, μάλιστα, δεν εμφανίζονται μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά και τα μέλη των οικογενειών τους.
Τα 1.200 αυτά άτομα κέρδισαν συνολικά 186 δισεκατομμύρια δραχμές στο διάστημα αυτών των ετών, ενώ όπως έκανε γνωστό η κ. Κανέλλη, υπήρξε παίκτης που αποκόμισε οικονομικά οφέλη της τάξης των 900 εκατομμυρίων δραχμών, μέσα σε έναν μόλις χρόνο. Όλα τα άτομα που περιλαμβάνονται στην λίστα, φαίνεται να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το ποδόσφαιρο. …
Η λίστα των 1.200 ονομάτων περιλαμβάνεται σε πόρισμα της Υπηρεσίας Ειδικών Ερευνών, η οποία κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης κατέγραψε όλους τους τυχερούς, που έχουν κερδίσει περισσότερα από 100.000 ευρώ, όπως και εκείνους που κέρδιζαν μικρότερα ποσά αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα..
Ο κατάλογος είχε καταρτιστεί με ευθύνη της επικεφαλής της υπηρεσίας, εισαγγελέως Πρωτοδικών κ. Μαλούχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα 1.200 άτομα έχουν ποινική ευθύνη ή αναμειγνύονται σε παράνομες ενέργειες.Όσον αφορά την έρευνα για την υπόθεση, αυτή έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2004 και σε ό,τι αφορά ποδοσφαιριστές, διαιτητές και παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι αρχές κοιτούν και την περίπτωση των στημένων αγώνων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει, οι εισαγγελείς που έχουν αναλάβει την υπόθεση, έχουν ζητήσει το πόθεν έσχες των εμπλεκόμενων προσώπων, καθώς και την άρση του τραπεζικού απορρήτου. …
Θέμα των ημερών, ο Κατάλογος νικητών του «Πάμε Στοίχημα» που παρέδωσε στη Βουλή η Βουλευτής Λιάνα Κανέλλη. Σύμφωνα με όσα υποστήριξε η Βουλευτής, οι άνθρωποι αυτοί κέρδισαν από το 2002 έως το 2005 το ιλιγγιώδες ποσό των 186 δισεκατομμυρίων δραχμών από το «Πάμε Στοίχημα», χάρη σε παρεμβάσεις στο λογισμικό του ΟΠΑΠ, το οποίο ανήκει στην Ιντραλότ του Σ. Κόκκαλη, μετά τη διεξαγωγή των αγώνων(σσ: Αλλά και το ψηφιακό πεδίο στο οποίο στηρίζει την τεχνολογία του ο ΟΤΕ, αγοράστηκε και εγκαταστάθηκε από εταιρείες συμφερόντων του ιδίου ατόμου.
Ενδεχομένως να εκκρεμούν ακόμη καταγγελίες που αφορούσαν σκανδαλώδεις «απ’ ευθείας» αναθέσεις των εργασιών αυτών από τις τότε διοικήσεις του ΟΤΕ προς την Ιντρακόμ. Θα το ερευνήσουμε και θα επανέλθουμε). …(σσ: Να ληφθεί υπ’ όψιν ότι και οι μηχανές των πρακτορείων έχουν – συμπτωματικά – αγοραστεί από εταιρεία συμφερόντων του ιδίου ατόμου. Μάλιστα, λίγο καιρό μετά την προμήθεια των χιλιάδων αυτών μηχανών, ο ΟΠΑΠ αποφάσισε να τις αντικαταστήσει λόγω ακαταλληλότητας.
Τις ξανά-αγόρασε από τον ίδιο επιχειρηματία. Οι παλαιές σαπίζουν σε αποθήκες κάπου στην Παλλήνη.. Οι αποθήκες αυτές ενοικιάζονται από τον ΟΠΑΠ έναντι αδράς αμοιβής. Πληροφορίες που θέλουν τις αποθήκες αυτές να ανήκουν στον Σ. Κόκκαλη δεν έχουν διασταυρωθεί και κρίνονται μη ασφαλείς) …Όλα τα άτομα που περιλαμβάνονται στην λίστα, φαίνεται να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το ποδόσφαιρο.
Σε ό,τι αφορά την κ. Σταματίνα Μαρμαρά, σύζυγο του στενού συνεργάτη του Σωκράτη Κόκκαλη, Γιώργου Σαλονίκη, που βρέθηκε στο στόχαστρο του ΣΔΟΕ για ξέπλυμα χρήματος, προκύπτει ότι τον Οκτώβριο έλαβε από τον ΟΠΑΠ δυο νέες βεβαιώσεις για κέρδη 700.000 ευρώ. Υπενθυμίζεται ότι η κ. Μαρμαρά μέσα σε μια διετία εξασφάλισε κέρδη 11 εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να ελεγχθεί το πόθεν έσχες, αλλά και η σύνδεση του συζύγου της με την Ιντραλότ και τα αθλητικά δρώμενα. …στορικό λάθος!(SportDay/ Αντώνης Πανούτσος) …
Εδώ και πέντε μέρες η συζήτηση στα δημοσιογραφικά γραφεία ήταν «Υπάρχει ένα Φίτσος, ένας ήρωας να δημοσιεύσει πρώτος τη λίστα της Κανέλλη για να ξεκινήσει η συζήτηση στα σοβαρά;».
Η λίστα ή αποσπάσματά της ήταν από καιρό γνωστά. Από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν η Αριστέα Μπουγάτσου είχε αποκαλύψει στο Σκάι ότι η Σταματίνα Σαμαρά, σύζυγος του Γιώργου Σαλονίκη, εμφανιζόταν να έχει κερδίσει 4,7 εκατ. ευρώ. …
Οσο για τον «Ηλία Σπάθα», που στη λίστα έχει κερδίσει 141 χιλ. ευρώ, δεν είναι ο πρώην θρυλικός πρόεδρος των διαιτητών Πειραιά Γιάννης Σπάθας. Ο Γιάννης όμως έχει έναν γιο που είναι διαιτητής και ονομάζεται Ηλίας. Μπορεί λοιπόν να μην είναι το «Γουρούνι», αλλά το «Γουρουνάκι». Αλλά εδώ είναι εύκολο να βγει άκρη. Εχουν τα δελτία λεκέδες από σάλτσα ψητού; Αν ναι, ο Γιάννης είναι ένοχοs.
Αυτός ο μύθος είναι πολύ παλιός: τον θυμάμαι από τα χρόνια που πήγαινα δημοτικό σχολείο. Σε αντίθεση με άλλους, δεν διαδόθηκε χάρη στο Διαδίκτυο, αλλά αντίθετα χάρη στο Διαδίκτυο διευκολύνθηκε η ανασκευή του.
Ο μύθος λοιπόν λέει ότι μόλις κέρδισαν την ανεξαρτησία τους οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1776, οι νομοθέτες τους θέλησαν να αποφασίσουν ποια γλώσσα θα είναι η επίσημη του νεοσύστατου κράτους. Και καθώς τα αγγλικά θύμιζαν την αποικιοκρατία, κάποιοι πρότειναν (λέει ο μύθος) να επιλεγούν τα ελληνικά σαν επίσημη γλώσσα του κράτους, αφού τα ελληνικά ήταν η γλώσσα που γέννησε τη δημοκρατία. Η ψηφοφορία έγινε και για μία μόνο ψήφο τα ελληνικά ηττήθηκαν και προκρίθηκαν τα αγγλικά, λέει ο μύθος, κι έτσι χάσαμε την ευκαιρία να έχουμε τη γλώσσα μας κοσμοκράτειρα κι εμείς να τρώμε με χρυσά κουτάλια σαν προνομιακοί της εκπρόσωποι (αυτό δεν το λέει ο μύθος αλλά το σκέφτονται ίσως μερικοί).
Ξαναλέω ότι ο μύθος αυτός δεν κυκλοφορεί και πολύ στις μέρες μας επειδή έχει ανασκευαστεί πειστικά. Ωστόσο, σε ιστοσελίδα ελληνοαμερικανικής οργάνωσης βρίσκω παράθεμα που αποδίδεται στον Ξενοφώντα Ζολώτα, και που φαίνεται να υιοθετεί τον μύθο της «μίας ψήφου»: «Ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς και άλλοι όταν συνέτασσαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών στα 1787 –που ισχύει με μερικές νέες παραγράφους, που ψηφίστηκαν για προσαρμογή στις νέες εξελίξεις, μέχρι σήμερα στον αρχικό κορμό του– είχαν προτείνει η γλώσσα του νέου κράτους να είναι η ελληνική, προς τιμή της γλώσσας του Έθνους εκείνου, που πρώτο γέννησε και ελίκνισε τη Δημοκρατία και τη διέδωσε στον κόσμο. Για μία ψήφο μόνο προκρίθηκε και υιοθετήθηκε τελικά η αγγλική αντί της ελληνικής».
Δεν αποκλείω να το είχε γράψει αυτό ο Ζολώτας πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, γιατί την εποχή εκείνη ο μύθος ήταν πράγματι διαδεδομένος. Φυσικά, η αλήθεια είναι ότι καμιά τέτοια ψηφοφορία δεν έχει γίνει· ούτε για τα ελληνικά, ούτε για καμιά άλλη γλώσσα. Τα πρακτικά και τα άλλα επίσημα κείμενα του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχουν στη διάθεση του καθενός και καμιά ψηφοφορία δεν καταγράφεται για την ανάδειξη επίσημης γλώσσας. Στην πραγματικότητα, πουθενά στο Σύνταγμα των ΗΠΑ ή σε άλλο θεσμικό ή νομοθετικό κείμενο της χώρας δεν υπάρχει ορισμός επίσημης γλώσσας. Τα αγγλικά είναι η εκ των πραγμάτων επίσημη γλώσσα, αλλά δεν έχουν θεσμική κατοχύρωση. Πιο σωστά: δεν έχουν μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, διότι, όπως ίσως θα έχετε ακούσει, στις μέρες μας όντως υπάρχουν προτάσεις να κατοχυρωθούν θεσμικά τα αγγλικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, σαν ανάχωμα στη δημογραφική άνοδο των ισπανόφωνων.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο μύθος αυτός, δηλαδή ότι τα ελληνικά έχασαν για μία ψήφο την ευκαιρία να αναδειχτούν σε επίσημη γλώσσα των νεαρών ΗΠΑ, κυκλοφορεί και σε άλλες παραλλαγές, όπου στη θέση της ηττημένης για μία ψήφο γλώσσας είναι τα εβραϊκά (που δήθεν είχαν επιλεγεί ως γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης), τα γαλλικά (ως γλώσσα του ορθού λόγου), τα πολωνικά ή τα γερμανικά.
Στην τελευταία περίπτωση, βρίσκουμε τον κόκκο αλήθειας που υπάρχει στον πυρήνα των περισσότερων μύθων. Πρέπει καταρχάς να θυμηθούμε ότι οι γερμανικής καταγωγής Αμερικανοί είναι πάρα πολλοί· σήμερα στις ΗΠΑ 45 εκατομμύρια πολίτες δηλώνουν γερμανική καταγωγή (απογραφή του 2000). Στις νεοσύστατες Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχαν πολλοί γερμανικής καταγωγής πολίτες που δεν ήξεραν αγγλικά ή ήξεραν ελάχιστα. Έτσι, τον Μάρτιο του 1794 μια ομάδα Γερμανών που ζούσαν στην πολιτεία Βιρτζίνια υπέβαλε στο Κογκρέσο αναφορά, ζητώντας να μεταφράζονται οι ομοσπονδιακοί νόμοι στα γερμανικά. Η πρόταση αυτή συζητήθηκε στο Κογκρέσο στις 13 Ιανουαρίου 1795· όχι να γίνουν τα γερμανικά επίσημη γλώσσα, αλλά να μεταφράζεται στα γερμανικά το κείμενο των ομοσπονδιακών νόμων για τους πολίτες που δεν καταλάβαιναν αγγλικά. Μια επιτροπή του Σώματος πρότεινε να κυκλοφορεί μια γερμανική μετάφραση των νόμων σε μικρότερο αριθμό αντιτύπων· η σύσταση αυτή της επιτροπής δεν συγκέντρωσε πλειοψηφία. Σε διαδικαστική πρόταση των υποστηρικτών της μετάφρασης, να μη λάβει απόφαση αμέσως το Σώμα, η ψηφοφορία έδωσε το αποτέλεσμα 42 κατά και 41 υπέρ (να η περίφημη διαφορά της μίας ψήφου!). Μάλιστα, ο πρόεδρος του Σώματος, ο Φρέντερικ Μούλενμπεργκ, που είχε γεννηθεί στη Γερμανία αλλά ήταν οπαδός της αφομοίωσης και της αγγλικής γλώσσας, αρνήθηκε να την ψηφίσει (όμως ήταν συνηθισμένο να μην ψηφίζει ο Πρόεδρος του Σώματος).
Αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι τα αγγλικά δεν είχαν ποτέ επίσημη θεσμική κατοχύρωση, δεν σημαίνει ότι στην πράξη δεν γίνονταν διακρίσεις ενάντια στους μη αγγλόφωνους. Πολλές πολιτείες είχαν χρησιμοποιήσει τη γλώσσα για να εισαγάγουν διακρίσεις σε πολιτειακό επίπεδο εναντίον των ομάδων μεταναστών, ενώ χαρακτηριστική είναι η κατάθεση, στις αρχές του 20ού αιώνα, του διευθυντή μιας σιδηροδρομικής εταιρείας που κατηγορήθηκε ότι ξεθεώνει στη δουλειά τους εργάτες του: «Δεν υποφέρουν αυτοί· ούτε καν μιλάνε αγγλικά!»
Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, ο μύθος της μίας ψήφου έχει πια ξεθωριάσει. Ούτως ή άλλως, ακόμα και στην εντελώς υποθετική περίπτωση που μια πλειοψηφία αιθεροβαμόνων φιλελλήνων στο Κογκρέσο ψήφιζε να γίνουν τα ελληνικά επίσημη γλώσσα, θα ήταν εντελώς αδύνατο να επικρατήσει κάτι τέτοιο στην πράξη αφού τα ελληνικά ήταν πέρα για πέρα άγνωστα σε όλους τους Αμερικανούς πολίτες (την εποχή εκείνη οι Έλληνες μετανάστες ήταν ελάχιστοι).
To νησί των λουλουδιών: Μια μικρού μήκους (13 λεπτά) ταινία του Jorge Furtado.
Ένα εξαιρετικό Βραζιλιάνικο φιλμ του 1989 που πρέπει να δούμε όλοι. Δείτε την ταινία
Πρόκειται για το βορειοδυτικότερο και πιο απομονωμένο νησί του συμπλέγματος Andaman και Nicobar στον Ινδικό ωκεανό, ένα κατάφυτο στρογγυλό νησί 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων με κοραλλιογενή ύφαλο γύρω του. Ο ύφαλος εμποδίζει τα πλοία και τις μεγάλες βάρκες να πλησιάσουνε περισσότερο από 500-600 μέτρα. Οι κάτοικοι είναι (πιθανόν) οι τελευταίοι παλαιολιθικοί άνθρωποι στον πλανήτη, με ελάχιστες επαφές με όλους τους άλλους εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Οι γνώσεις μας για τον πολιτισμό και τα ήθη τους περιορίζεται στα εξής:
Πληθυσμός 50-250 – Η περιοχή είναι περίπου 60 τετρ. χιλιόμετρα. Είναι πιθανώς οι μόνοι παλαιολιθικοί άνθρωποι παγκόσμια, που επιζούν σήμερα χωρίς επαφή με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή κοινότητα. Θεωρούνται ως παρακλάδι των φυλών Onge και Jarawa και έχουν αποκτήσει μια διαφορετική ταυτότητα λόγω του ότι ζουν απομονωμένοι και έχουν χάσει την επαφή με τις κύριες φυλές. Οι Sentinelese είναι πολύ εχθρικοί και δεν αφήνουν ποτέ το νησί τους. Πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για αυτήν την εχθρική φυλή, σίγουρα πάντως δεν συμπαθούν τους επισκέπτες.
Συγκεκριμένα αν πλησιάσει βάρκα, μαζεύονται στην ακτή και πετάνε ακόντια αποτρέποντας την απόβαση. Δε στοχεύουν καθόλου αστεία. Το ίδιο κάνουν και με τα ελικόπτερα. Μία στο τόσο (τελευταία φορά πριν 15 χρόνια, προτελευταία πριν 25-30) ενδεχομένως να ανεχθούν προσέγγιση βάρκας ή ελικοπτέρου προκειμένου να τους πετάξει προμήθειες (ούτε λόγος για απόβαση), κι αυτό μόνο για λίγα λεπτά. Στη συνέχεια κάνουν μια απροκάλυπτα εχθρική χειρονομία (συγκεκριμένα δείχνουν στο πλήρωμα το πέος τους βρίζοντας) και γίνονται και πάλι δολοφονικοί. Αν οι ξένοι είναι πάρα πολλοί, οι σεντινελέζοι κρύβονται στη ζούγκλα τους και δεν δίνουν κανένα απολύτως σημείο ζωής μέχρι να αποχωρήσει το αποβατικό απόσπασμα. Αν οι ξένοι είναι μοναχικοί (π.χ. ναυαγοί) εκτελούνται άμεσα.
Οι διαθέσιμες φωτογραφίες τους είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Υπάρχουν επίσης μερικοί σκελετοί αμφιβόλου αυθεντικότητας που φαίνεται ότι απέκτησε ο αγγλικός στρατός επί αποικιοκρατίας. Ανθρωπολογικά είναι negritos, πιθανόν συγγενείς με τη σχεδόν εξίσου πρωτόγονη αλλά πολύ πιο φιλική φυλή Owe που κατοικεί στο κοντινότερο νησι. Οι άγγλοι το 19ο αιώνα πλησιάσανε όσο περισσότερο μπορούσανε το νησί με τρεις Owe στο κατάστρωμα, για να δούνε αν οι Owe θα αναγνώριζαν τη γλώσσα των ιθαγενών. Οι δυστυχείς έντρομοι Owe δεν κατάφεραν να πιάσουν ούτε μία λέξη από τις βρισιές που τους εκτόξευαν (μαζί με ακόντια) οι σεντινελέζοι 200 μέτρα πιο πέρα.
Στο τσουνάμι του ινδικού ωκεανού (που ξεκίνησε από σεισμό με επίκεντρο τα νησιά Andaman και Nicobar) το νησί τους υπερκαλύφθηκε από το νερό και άλλαξε σχήμα, αλλά φαίνεται ότι επιβίωσαν (φαίνεται από τα ακόντια που εκτοξεύθηκαν προς τα Ινδικά ελικόπτερα που είχανε πάει εκεί να δούνε αν χρειάζονται βοήθεια).
Σταθμός αριθμών
Οι σταθμοί αριθμών είναι ραδιοφωνικοί σταθμοί άγνωστης προέλευσης, που εκπέμπουν στα βραχέα κύματα. Σε γενικές γραμμές, μεταδίδουν φωνές που διαβάζουν λίστες με αριθμούς, λέξεις ή γράμματα (μερικές φορές χρησιμοποιώντας κάποιο φωνητικό αλφάβητο).
Οι φωνές που ακούγονται στους σταθμούς αυτούς είναι συχνά τεχνητές (συντιθέμενες σε ηλεκτρονικό υπολογιστή). Οι σταθμοί εκπέμπουν σε πολλές γλώσσες, και οι φωνές είναι συνήθως γυναικείες, αν και μερικές φορές χρησιμοποιούνται και φωνές αντρών ή και παιδιών.
Υπάρχουν ενδείξεις που υποστηρίζουν τη διαδεδομένη άποψη ότι οι εκπομπές αυτές χρησιμοποιούνται για να σταλούν μηνύματα σε κατασκόπους. Καμία κυβέρνηση δεν έχει επίσημα παραδεχτεί κάτι τέτοιο, όμως σε μια περίπτωση, το 1998, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών άσκησε επίσημα δίωξη εναντίον Κουβανών για κατασκοπία με βάση τον ισχυρισμό ότι έπαιρναν κρυπτογραφημένες οδηγίες από έναν τέτοιο σταθμό.
Οι σταθμοί αριθμών εμφανίζονται και εξαφανίζονται με την πάροδο του χρόνου (αν και ορισμένοι έχουν ιστορία δεκαετιών), και η δραστηριότητά τους, αν και έχει μειωθεί ελαφρά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, συνεχίζεται παρά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Κάποιοι από τους σταθμούς ακολουθούν αυστηρό πρόγραμμα εκπομπών, ενώ άλλοι εκπέμπουν φαινομενικά τυχαία. Οι εκφωνητές μπορεί να διαβάζουν αριθμούς, γράμματα, λέξεις, μελωδίες ή κώδικα Μορς. Η φωνή που μεταδίδει τις πληροφορίες μπορεί να προέρχεται από κάποιον ηλεκτρονικό υπολογιστή ή να είναι αυθεντική. Η ιδιομορφία και το απόκοσμο των μεταδόσεων, όπου μια φωνή αναγγέλλει αριθμούς, μερικές φορές επί ώρες, αλλά και το πολύ χαρακτηριστικό στυλ ορισμένων σταθμών έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών ακροατών των βραχέων, που έχουν δώσει χαρακτηριστικά ονόματα στους σταθμούς. Έχουν επίσης δημιουργηθεί και ορισμένες κοινότητες που παρακολουθούν τις εκπομπές τους.
Χαρακτηριστικά
Οι σταθμοί δεν μεταδίδουν τίποτα που να επιτρέπει τον καθορισμό της εθνικότητας -εκτός ίσως από τη γλώσσα στην οποία μεταδίδονται τα μηνύματα- τον τόπο και εξοπλισμό εκπομπής, τους ιδιοκτήτες του σταθμού, την ταυτότητα των εκφωνητών ή σε ποιον απευθύνεται η μετάδοση. Οι μεταδόσεις αποτελούνται αποκλειστικά από κάποιον χαρακτηριστικό ήχο που επιτρέπει την αναγνώριση του σταθμού, τον οποίο ακολουθούν ατέλειωτες λίστες αριθμών ή γραμμάτων.
Οι μεταδόσεις ξεκινούν συνήθως στις ολόκληρες ή μισές ώρες. Ο πρόλογος ή εισαγωγή της μετάδοσης είναι κάποιο αναγνωριστικό, είτε του σταθμού ή/και του παραλήπτη. Το αναγνωριστικό μπορεί να είναι κάποιος κωδικός αποτελούμενος από αριθμούς ή γράμματα φωνητικού αλφαβήτου (π.χ. «Charlie India Oscar», «250 250 250»), χαρακτηριστικές φράσεις (π.χ. «¡Atención!», «1234567890») και μερικές φορές μουσική ή ηλεκτρονικοί ήχοι, παιγμένοι συνήθως σε συνθεσάιζερ ή γκλόκενσπιελ. Κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση των Ισραηλινών φωνητικών σταθμών, η εισαγωγή μπορεί να δείχνει και τη φύση ή την προτεραιότητα του μηνύματος που ακολουθεί (π.χ. ο κωδικός «Charlie India Oscar-2», δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα προς μετάδοση). Η εισαγωγή συνήθως επαναλαμβάνεται για κάποιο διάστημα πριν αρχίσει το κυρίως μήνυμα.
Ακολουθεί συνήθως μια ανακοίνωση του πλήθους των ομάδων αριθμών, και η εκπομπή συνεχίζεται με την εκφώνησή τους. Οι ομάδες των αριθμών αποτελούνται συνήθως από τέσσερα ή πέντε ψηφία ή φωνητικά γράμματα. Οι ομάδες επαναλαμβάνονται, είτε η κάθε μια ξεχωριστά είτε ως σύνολο. Μερικοί σταθμοί στέλνουν περισσότερα από ένα μηνύματα κατά τη διάρκεια μιας μετάδοσης. Σε αυτή την περίπτωση επαναλαμβάνεται μερικά ή εν όλω η παραπάνω διαδικασία, με διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο.
Όταν τελειώσει το μήνυμα, ο σταθμός κλείνει τη μετάδοση με κάποιο χαρακτηριστικό τρόπο. Συνήθως με κάποια μορφή της λέξης «τέλος» στη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο σταθμός, ή ξανά με μουσική ή κάποιο χαρακτηριστικό ήχο. Στη συνέχεια το σήμα χάνεται, μέχρι την επόμενη μετάδοση.
Υποτιθέμενη προέλευση και χρήση
Σύμφωνα με τις σημειώσεις του Conet Project, ενός CD με τέτοιες μεταδόσεις που κυκλοφόρησε το 1997,οι σταθμοί αριθμών είναι γνωστοί από την εποχή μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν αυτό αληθεύει, οι σταθμοί αριθμών υπήρξαν από τις πρώτες ραδιοφωνικές μεταδόσεις.
Εδώ και χρόνια κυκλοφορεί η υπόθεση, που επιβεβαιώθηκε το 1998 επίσημα με την απαγγελία κατηγοριών από ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ, ότι οι μεταδόσεις αυτές αποτελούν μια απλή και ασφαλή μέθοδο για την αποστολή μηνυμάτων από κυβερνητικές υπηρεσίες προς κατασκόπους που δρουν υπό κάλυψη σε τρίτες χώρες. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, τα μηνύματα αποκωδικοποιούνται με ένα σημειωματάριο μιας χρήσης, κάτι που κάνει αδύνατη την αποκρυπτογράφηση από τον εχθρό (η μέθοδος σημειωματάριου, όταν εφαρμόζεται σωστά, είναι αποδεδειγμένα απρόσβλητη από κάθε προσπάθεια αποκρυπτογράφησης). Αυτή την εκδοχή τονίζει και το γεγονός ότι ορισμένοι σταθμοί άλλαξαν το πρόγραμμά τους ή μετέδωσαν ειδικές, μη προγραμματισμένες εκπομπές κατά τη διάρκεια εξαιρετικών πολιτικών γεγονότων. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του αποτυχημένου Σοβιετικού πραξικοπήματος του 1991, ένας σταθμός μετέδιδε τον αριθμό «πέντε» όλο το εικοσιτετράωρο. Ο Τσεχοσλοβάκικος σταθμός OLX χάθηκε από τα βραχέα με την πτώση του καθεστώτος στη χώρα το 1989, για να επανεμφανιστεί λίγο αργότερα και μέχρι το 1996 περίπου.
Μια άλλη υπόθεση είναι ότι κάποιοι από τους σταθμούς έχουν σχέση με λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Αντίθετα με τους κρατικούς, οι σταθμοί των λαθρεμπόρων θα έπρεπε να είναι χαμηλής ισχύος και να εκπέμπουν σε μη κανονικά χρονικά διαστήματα, προκειμένου να διαφεύγουν τον εντοπισμό. Όμως, οι σταθμοί αριθμών μεταδίδουν πληροφορία εδώ και δεκαετίες, ορισμένοι σε συγκεκριμένες και σταθερές συχνότητες και ώρες, και έτσι προκύπτει το συμπέρασμα ότι ανήκουν σε κυβερνητικές υπηρεσίες.
Αν και καμία ραδιοφωνική υπηρεσία ή κυβέρνηση δεν έχει επίσημα παραδεχτεί ότι λειτουργεί τέτοιους σταθμούς, υπάρχουν αναφορές για ένα άρθρο του 1998 της Daily Telegraph, όπου ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Εμπορίου της Αγγλίας δηλώνει πως «αυτοί [οι σταθμοί] είναι αυτό που υποθέτετε ότι είναι. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να τους θεωρούν κάτι μυστηριώδες. Δεν είναι, θα λέγαμε, για δημόσια κατανάλωση.»
Στους σταθμούς έχουν δοθεί διάφορα ονόματα από τους ραδιοερασιτέχνες που παρακολουθούν τις μεταδόσεις τους. Ο σταθμός Lincolnshire Poacher, που πιστεύεται ότι ανήκει στη βρετανική μυστική υπηρεσία MI6, έχει πάρει το όνομά του από το ομώνυμο αγγλικό παραδοσιακό τραγούδι, τα δυο μέτρα του οποίου παίζονται πριν από κάθε μετάδοση. Magnetic Fields είναι το όνομα του σταθμού που παίζει κάποια μέτρα από το ομώνυμο τραγούδι του Ζαν Μισέλ Ζαρ κατά την έναρξη. CIA Cynthia είναι το όνομα ενός σταθμού της CIA που μεταδίδει γυναικεία φωνή, Bulgarian Betty ο αντίστοιχος Βουλγάρικος σταθμός, ενώ ο σταθμός Atención ξεκινά τις μεταδόσεις του με τη συγκεκριμένη ισπανική φράση. The Buzzer είναι το όνομα ενός ρωσικού σταθμού που εδώ και πολλά χρόνια μεταδίδει όλο το εικοσιτετράωρο μόνο έναν περιοδικό βόμβο.
Παρά τις πρακτικές δυσκολίες, κάποια σφάλματα στις μεταδόσεις, εφαρμογή τριγωνισμού στα σήματα και ορισμένες ειδικές γνώσεις για τη διάδοση των βραχέων κυμάτων, έχουν οδηγήσει ορισμένους ερευνητές στον καθορισμό του τόπου εκπομπής ορισμένων σταθμών. Για παράδειγμα, η μετάδοση του σήματος του Ράδιο Αβάνα μέσα από τη συχνότητα του σταθμού Atención (είτε λόγω λάθους είτε λόγω σύμπτωσης) οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο σταθμός εκπέμπει από την Κούβα, κάτι που επιβεβαίωσε επίσημα το 2001 η αμερικανική κυβέρνηση. Ακόμα, το περιοδικό Popular Communications περιέγραψε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τις προσπάθειες ραδιοερασιτεχνών που με τη χρήση ραδιογωνιόμετρων εντόπισαν τις εγκαταστάσεις μετάδοσης σταθμών αριθμών στη Φλόριντα και το Γουάρενγκτον της Βιρτζίνια. Οι κεραίες μετάδοσης βρίσκονταν μέσα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Ο σταθμός Lincolnshire Poacher κατά πάσα πιθανότητα εκπέμπει από τη βρετανική βάση στο Ακρωτήρι της Κύπρου.
Κατά τις μεταδόσεις ορισμένων σταθμών ακούγεται κάποιος τόνος στο βάθος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ενδεχομένως η φωνή να βοηθά στον καλύτερο εντοπισμό της συχνότητας και το κωδικοποιημένο μήνυμα να στέλνεται μέσω της διαμόρφωσης των τόνων, ενδεχομένως με τη μορφή ριπών δεδομένων. Η φασματική ανάλυση του σήματος ορισμένων σταθμών αποκάλυψε την παρουσία ριπών δεδομένων, υπο-φέροντα διαμορφωμένα για ραδιοτηλέτυπο, διαμόρφωση μετατόπισης φάσης και άλλες ασυνήθιστες μεθόδους διαμόρφωσης μετάδοσης. Τα υποφέροντα ραδιοτηλέτυπου υπήρχαν επίσης και σε ορισμένες εμπορικές μεταδόσεις από τις ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η ταυτόχρονη ύπαρξη τέτοιων πολύπλοκων διαμορφώσεων μαζί με την απαγγελία αριθμών, σημαίνει ότι οι μεταδόσεις καλύπτουν τις ανάγκες περισσότερων από μια επιχειρήσεων πληροφοριών.
Πλεονεκτήματα
Για τους κατασκόπους, οι «πρωτόγονες» φωνητικές μεταδόσεις ακολουθιών αριθμών συνεχίζουν να παρουσιάζουν πλεονεκτήματα ακόμα και τον 21ο αιώνα. Ο εξοπλισμός υψηλής τεχνολογίας για τη λήψη δεδομένων είναι σχετικά δύσκολο να αποκτηθεί, και η κατοχή του θα μπορούσε να προδώσει την ιδιότητα του ιδιοκτήτη. Αντίθετα, για να ληφθούν και να αποκρυπτογραφηθούν τα μηνύματα ενός σταθμού αριθμών το μόνο που χρειάζεται είναι ένα συνηθισμένο, φορητό ραδιόφωνο με δυνατότητα λήψης στα βραχέα, και ο κώδικας σημειωματαρίου που μπορεί πολύ εύκολα να καταστραφεί μετά την αποκωδικοποίηση (λέγεται ότι οι κώδικες των σοβιετικών πρακτόρων ήταν φτιαγμένοι από βρώσιμο υλικό) ή να παρουσιαστεί σαν μια απλή λίστα αριθμών χωρίς νόημα.
Παρά το γεγονός ότι τη μετάδοση μπορεί να ακούσει ο οποιοσδήποτε, δεν υπάρχει κανείς τρόπος το μήνυμα να αποκωδικοποιηθεί από κάποιον τρίτο, εκτός αν κατέχει τον κώδικα ή ο κώδικας χρησιμοποιηθεί αυτούσιος πάνω από μια φορά. Επίσης, είναι αδύνατο από τη ραδιοφωνική μετάδοση να αποκαλυφθεί ποιος είναι ο παραλήπτης του μηνύματος (αλλά και ο αποστολέας, τουλάχιστον συγκεκριμένα), κάτι που δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, με τα email και τις υπόλοιπες συνηθισμένες μορφές επικοινωνίας. Οι ασυνήθιστες φωνές (γυναικών και μερικές φορές παιδιών, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το σταθμό Babbler, στις μεταδόσεις του οποίου οι αριθμοί τραγουδιούνται αντί να απαγγέλλονται, και το σταθμό Sexy lady, όπου οι αριθμοί εκφέρονται από μια γυναικεία φωνή σε ύφος που θυμίζει σεξουαλική διέγερση) υποτίθεται (χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις) ότι χρησιμοποιούνται προκειμένου η ακρόαση να μην τραβάει άμεσα την προσοχή τρίτων.
Η περίπτωση του σταθμού Atención
Ο Κουβανέζικος σταθμός Atención έγινε ο πρώτος σταθμός αριθμών παγκοσμίως που κατηγορήθηκε επίσημα και δημόσια ότι μετέδιδε πληροφορίες σε κατασκόπους. Η κατηγορία έπαιξε κεντρικό ρόλο στη δίκη που ακολούθησε τη σύλληψη των πρακτόρων του δικτύου Wasp (που είναι γνωστοί και σαν The Cuban Five) το 1998 στο Μαϊάμι των ΗΠΑ. Οι εισαγγελείς ισχυρίστηκαν ότι οι κατηγορούμενοι έγραφαν τους αριθμούς που μεταδίδονταν από το συγκεκριμένο σταθμό, τον οποίο άκουγαν χρησιμοποιώντας ένα φορητό ραδιόφωνο, και μετά περνούσαν τους αριθμούς σε ένα laptop για να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμα με τις οδηγίες. Πράκτορες του FBI κατέθεσαν ότι η υπηρεσία είχε διαρρήξει το διαμέρισμα ενός από τους πράκτορες το 1995, αντιγράφοντας το πρόγραμμα που χρησιμοποιούνταν για την αποκρυπτογράφηση των μηνυμάτων. Το χρησιμοποίησαν για να αποκωδικοποιήσουν μηνύματα του Atención, τρία από τα οποία παρουσιάστηκαν σαν παραδείγματα στο δικαστήριο:
* δώστε προτεραιότητα και συνεχίστε να δυναμώνετε φιλία με Τζο και Ντένις (υπάλληλοι αμερικανικής στρατιωτικής βάσης κατά το κατηγορητήριο)
* σε καμία περίπτωση Γκέρμαν και Κάστωρ να μην πετάξουν με BTTR ή άλλη οργάνωση στις μέρες 24, 25, 26 και 27 (BTTR, Brothers To The Rescue, είναι αερομεταφερόμενη οργάνωση Κουβανών αντικαθεστωτικών εξόριστων)
* συγχαρείτε όλες τις γυναίκες συντρόφους για την Ημέρα της γυναίκας
Με ρυθμό ενός αριθμού ανά χαρακτήρα ανά δευτερόλεπτο, κάθε ένα από τα μηνύματα μεταδίδεται σε χρόνο περίπου ενός λεπτού.
Η ίδια κατηγορία διατυπώθηκε και εναντίον της Άνα Μόντες, υπαλλήλου της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας (Defense Intelligence Agency) των ΗΠΑ, όταν συνελήφθη και καταδικάστηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας προς όφελος της Κούβας το 2002. Υποτίθεται ότι η Μόντες έπαιρνε οδηγίες από τον ισπανόφωνο σταθμό V2.
Λόγω της απόκοσμης και σουρεαλιστικής υφής των μεταδόσεων, οι εκπομπές των σταθμών αριθμών εκτός από το ενδιαφέρον των ακροατών των βραχεών έχουν τραβήξει και το ενδιαφέρον καλλιτεχνών, κυρίως μουσικών. Έτσι, αποσπάσματα από εκπομπές σταθμών αριθμών έχουν εμφανιστεί σε άλμπουμ συγκροτημάτων όπως οι Porcupine Tree, οι Stereolab, οι Pere Ubu και άλλοι. Παρόμοια ηχητικά αποσπάσματα έχουν ενσωματωθεί και σε ταινίες, όπως -ενδεικτικά- στην ταινία Ορφέας του Ζαν Κοκτώ και Vanilla Sky του Κάμερον Κρόου ή ακόμα και στην μελωδία επικοινωνίας και φιλίας στην επαφή τρίτου τύπου.
Απο το 1920 μέχρι σήμερα, στις σχεδόν πάντα υπερπλήρεις ρωσικές φυλακές και τα γκουλάγκ, δημιουργήθηκε ένας σιωπηλός τρόπος επικοινωνίας και αναγνώρισης μεταξύ των κρατουμένων που ξεπερνάει σε πολυπλοκότητα και ιδιομορφία κάθε παρόμοια τακτική οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Τα τατουάζ των ρώσων καταδίκων απο τους «αντεπαναστάτες» μέχρι την Βόρι Ζακόνε,τόσο περίπλοκα όσο και βλάσφημα ή γκροτέσκα αποτελούν ένδειξη του εγκληματικού στάτους του καταδίκου και καθιστούν τον φέροντα ισότιμο μέλος της κοινωνίας των φυλακών.
Η πιο αξιόλογες πηγές για το θέμα είναι η τρίτομη «Russian Criminal Tattoo Encyclopaedia»,έργο του επί 50 χρόνια σωφρονιστικού υπαλλήλου Danzig Baldaev http://www.amazon.com/Russian-Criminal- … 3882439203 καθώς και το ντοκιμαντέρ του Άλιξ Λάμπερτ «The mark of Cain» (74′)
Για τους κρατούμενους σε ρωσικές φυλακές αν κάποιος δεν έχει κανένα τατουάζ πάνω του είναι σαν να μην υπάρχει.
¨Οχι μόνο το σχέδιο αλλά και η θέση στην οποία αποτυπώνεται, έχει σημασία.
Το πρώτο τατουάζ που γίνεται στους καινούργιους είναι συνήθως στο στήθος και πολλές φορές περιλαμβάνει ένα τριαντάφυλλο.
Εκτός απο τα τατουάζ που γίνονται οικειοθελώς, υπάρχουν κι αυτά που έχουν χαρακτήρα τιμωρίας. Ένα χρέος π.χ. στα χαρτιά που δεν εξοφλήθηκε, μπορεί να επιφέρει την ποινή χάραξης ενός υποτιμητικού χαρακτήρα τατουάζ για τον φέροντα, συνήθως σεξουαλικού χαρακτήρα.
Τα σημάδια της τράπουλας είναι πολύ διαδεδομένα.
Τα σπαθιά και τα μπαστούνια δείχνουν επαγγελματία κλέφτη κι εγκληματία.
Τα καρώ και οι κούπες (επιβάλλονται με τη βία) καταδότη και παθητικό ομοφυλλόφιλο.
Τη σοβιετική περίοδο εικάζοταν ότι μια προσωπογραφία του Στάλιν ή του Λένιν στο στήθος μπορούσε να σε γλυτώσει απ’ το εκτελεστικό απόσπασμα.
Η εικόνα του εσταυρωμένου δεν γίνεται απο θρησκευτικότητα.
Συνήθως ο φέρων νιώθει αδικημένος και βασανισμένος απο τις αρχές ή αν συνοδεύεται απο στέμμα, δείχνει ότι είναι ο αρχηγός εγκληματικής «οικογένειας».
Τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι μια χλεύη προς τις αρχές.
Τα φίδια γύρω απ’ το λαιμό συμβολίζουν τον βρόγχο του σοβιετικού καθεστώτος.
Tι εστί πρόοδος; Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου να δώσω τον επιστημονικό ορισμό. H ετυμολογία της είναι παραπλανητική, η κατά λέξη μετάφρασή της σημαίνει οδεύω μπροστά, προχωρώ και υποθέτει μιαν ευθύγραμμη ιστορική εξέλιξη. Aλλά, γνωρίζουμε ότι ακόμη και με τους σύγχρονους όρους οδοποιίας και πολεοδομίας ένας δρόμος ξετυλίγεται προς όλες τις κατευθύνσεις: μπροστά, αριστερά, δεξιά, πίσω, πάνω, κάτω, μέχρι να μας οδηγήσει στον τελικό προορισμό. Aλλά και με όρους ιστορίας, ο δρόμος της ανθρώπινης εξέλιξης είναι σπειροειδής, όμως θυμόμαστε από τα λίγα φιλοσοφικά κολλυβογράμματα που μάθαμε από τον θείο Eνγκελς, στα άγρια κι ανήσυχα νιάτα μας. Mέχρι στιγμής αυτό δεν έχει διαψευστεί, σε πείσμα του Φουκουγιάμα που προφανώς δεν θα ξανάγραφε το «Tέλος της ιστορίας» του.
Tι είναι η πρόοδος, λοιπόν; Mε το περιεχόμενο που της δίνουν οι εμπειρικές μας περιγραφές, η πρόοδος μου θυμίζει το τρένο που συνάντησε η Aλίκη «Πίσω από το σπασμένο καθρέφτη»: ένα τρένο που πηγαίνει ταυτόχρονα και μπροστά και πίσω. Aρκεί οι επιβάτες του να κάθονται στην κατάλληλη θέση, παράλληλα ή αντίθετα με τη φορά του.
Aς πάρουμε ένα παράδειγμα. Tις ντομάτες και άλλα οπωρολαχανικά. Πριν από 4–5 δεκαετίες, ντομάτες τρώγαμε σχεδόν μόνο το καλοκαίρι. Mοσχομύριζαν, είχαν υπέροχη γεύση κι άφηναν ένα υπέροχο ζουμί στη σαλάτα κατάλληλο για «παπάρες». Aλλά ήσαν λίγες, δεν έφταναν για όλους και στην αγορά δεν κυκλοφορούσαν πάνω από 4–5 μήνες. Tο ίδιο συνέβαινε λίγο πολύ με όλα τα φρούτα και τα λαχανικά. Kάθε καρπός καταναλωνόταν στην εποχή του κι εφόσον οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν προκαλέσει καταστροφή της παραγωγής. Mε τον καιρό, η τεχνολογία μπήκε στη διατροφή μας. Eξασφάλισε ντομάτες όλο τον χρόνο, άτρωτες σε κάθε αλλαγή του καιρού, απρόσβλητες από ασθένειες, μεγάλες, ομοιόμορφες, προκλητικά κόκκινες. Aλλά άοσμες και άγευστες. Mε μιαν απροσδιόριστη ποσότητα φυτοφαρμάκων στη σάρκα τους και με εξ ίσου απροσδιόριστες συνέπειες στη δική μας σάρκα. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι το μέσο ελληνικό νοικοκυριό είχε τη δυνατότητα μιας χωριάτικης ντοματοσαλάτας όλο τον χρόνο, με σχετικά φθηνό κόστος, ήταν μια αδιαμφισβήτητη πρόοδος. Mια τουλάχιστον γενιά, μεγάλωσε με την ντομάτα και όλα τα λοιπά ζαρζαβατικά που έβγαιναν από το εργαστήριο της νέας αγροτικής τεχνολογίας, της μαζικής παραγωγής. Kαι δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι αυτή η γενιά τράφηκε καλύτερα από τους υποσιτισμένους μπαμπάδες και παππούδες της. Tουλάχιστον πέντε πόντους ψηλότεροι, κατά μέσον όρο.
Ξαφνικά, αφυπνίστηκαν τα οικολογικά μας ανακλαστικά. Aνακαλύψαμε ότι η αθρόα κατανάλωση φυτοφαρμάκων μέσω της αγροτικής παραγωγής –στοργικά προστατευμένης από τις κρατικές επιδοτήσεις, τα ΠAΣOKικά MOΠ, τα διαρθρωτικά ταμεία, την Kοινή Aγροτική Πολιτική και τις χημικές βιομηχανίες– ήταν ένας υγειονομικός όλεθρος. Hταν ένα συλλογικό έγκλημα εις βάρος των παιδιών μας. Kι ανακαλύψαμε τα βιολογικά προϊόντα. H ντομάτα καλλιεργείται πάλι με την τεχνογνωσία των παππούδων μας. Λίγη κοπριά, χαλκός, γαλαζόπετρα και τίποτε άλλο. Eγινε πάλι ακανόνιστη στο σχήμα, απόκτησε οσμή και γεύση, αφήνει πάλι στο πιάτο της σαλάτας αυτό τον θεσπέσιο χρυσοκόκκινο ζωμό που σε προκαλεί να ξεχάσεις το σαβουάρ βιβρ της εστίασης. Ωστόσο, η βιολογική ντομάτα έγινε πάλι ακριβή και λίγη. Aκριβώς όπως πριν από 4–5 δεκαετίες. Για ορισμένα νοικοκυριά είναι ίσως μια απρόσιτη πολυτέλεια (μη μου πείτε πως λέω υπερβολές: ρωτήστε ένα συνταξιούχο των 600 ευρώ τον μήνα). Aλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι αυτή η οπισθοδρόμηση είναι μια πρόοδος.
Eίναι συνάρτηση της θέσης που έχει κανείς στο τρένο της Aλίκης. Aν καθίσει με την πλάτη στον οδηγό της αμαξοστοιχίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τρένο πάει προς τα πίσω. Σ’ αυτή τη θέση βρίσκονται αρκετά εκατομμύρια Aφρικανοί κάτω από τη Σαχάρα, για τους οποίους θα ήταν αδιαμφισβήτητη πρόοδος να έχουν σε επάρκεια βομβαρδισμένη από φυτοφάρμακα ντομάτα, μεταλλαγμένο καλαμπόκι ή ραντισμένο με χημικά στάρι. Θα ήταν πρόοδος να διακινδυνεύουν την υγεία τους από την εκτεθειμένη στη χημεία γεωργία, αντί να επενδύουν στη βεβαιότητα του θανάτου από υποσιτισμό ή έλλειψη νερού. Kαι δεν είναι η ντομάτα και τα λοιπά οπωρολαχανικά το μόνο παράδειγμα αμφίρροπης προόδου. Για τους ανεπτυγμένους Eυρωπαίους και Aμερικανούς οι γιατροί θεωρούν απαραίτητη πρόοδο τη σταδιακή τους απεξάρτηση από τα αντιβιοτικά που καταναλώνονται με την ευκολία καραμέλας. Για τους Aφρικανούς, είναι πρόοδος –σωτηρία πραγματική– η πρόσβαση σε ένα ελάχιστο μέρος από τα αντιβιοτικά που περισσεύουν, λήγουν και πετάγονται τελικά από τα συρτάρια των Eυρωπαίων.
Yπάρχει λοιπόν μια αμφισημία της προόδου πλανητική – που δεν είναι παρά έκφραση μιας παλιάς αλήθειας της διαλεκτικής: κάθε ικανοποιημένη ανάγκη γεννάει μια νέα ανάγκη. Aν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη αποκτήσουν αυτοκίνητο, είναι προφανές ότι το αυτοκίνητο θα γίνει μέσο πλήρους ακινησίας. O πλανήτης δεν οδεύει ακριβώς μπροστά, απλώς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, σε συνθήκες τρομακτικής ανισότητας. Kάθε ανάγκη που ικανοποιώ εγώ εδώ, στο πλούσιο ημισφαίριό του, προϋποθέτει τη ματαίωση μιας ανάγκης ενός άλλου –ίσως πολύ περισσότερων, με όρους κατά κεφαλήν AEΠ– στο φτωχό ημισφαίριο. Kαι να υποβάλω τον εαυτό μου στη δοκιμασία των τύψεων γι’ αυτή την πλανητική αδικία, ελάχιστα έως καθόλου θα ωφελήσω τον υποσιτιζόμενο Aφρικανό (μικρή παρηγοριά του, τα ψήγματα φιλανθρωπίας που φτάνουν μέσα από τη γραφειοκρατία των ανθρωπιστικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών). Tα δικά μου εγωιστικά συμφέροντα μού επιβάλλουν να σκέφτομαι για τις δικές μου ανάγκες που ματαιώνονται από τις πολυτελείς, χλιδάτες ανάγκες της εγχώριας ή ευρωπαϊκής ελίτ. (O ταξικός φθόνος, όπως βλέπετε, είναι παρών και ισχυρός. Σ’ αυτό, καμιά «πρόοδος» δεν συντελέστηκε.)
Aλλά, εκτός απ’ την πλανητική αμφισημία της προόδου, υπάρχει και μια ιδεολογική και πολιτική, πιο σύνθετη και πονηρή, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με το παράδειγμα της γευστικής και μυρωδάτης ντομάτας. Διότι, εκτός από το δικαίωμα στην ντομάτα και κάθε τι που τρώγεται, ο ανυποψίαστος πολίτης της «παγκοσμιοποίησης» έχει κι άλλα, θεμελιώδη υλικά και άυλα δικαιώματα που η ικανοποίησή τους συντελείται με αμφιλεγόμενους όρους προόδου:
Oι ιστορικοί έχουν καταγράψει ως αδιαμφισβήτητη πρόοδο το οκτάωρο, εδώ και έναν αιώνα. Tώρα, ως πρόοδος, στο νέο λεξικό των Kοινωνικών Eπιστημών, καταγράφεται η απορρύθμισή του, η ελαστικοποίησή του, η ετήσια διευθέτησή του. H προστασία της εργασίας από τις απολύσεις είναι μια παρωχημένη ρύθμιση, που φρενάρει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (με ποιον τρόπο η ελεύθερη κατάργηση θέσεων εργασίας δημιουργεί νέες, είναι ένα μυστήριο που μόνον οι αξιοπρεπείς οικονομολόγοι που σέβονται την ελευθερία των αγορών μπορούν να μας εξηγήσουν).
Aν ζούσε σήμερα ο Mπίσμαρκ, θα περνούσε από έκτακτο στρατοδικείο, μια και αυτό που πριν από ενάμιση αιώνα θεωρήθηκε πρόοδος για τον κόσμο της εργασίας, ένα κρατικά εγγυημένο ασφαλιστικό σύστημα είναι η πιο συκοφαντημένη και αναξιόπιστη έννοια στον πλανήτη των αγορών. Tο ρεφρέν της μεταρρύθμισης, όπως διατυπώνεται στα ευρωπαϊκά και υπερ–ευρωπαϊκά κείμενα, θεωρεί ως μόνη νοητή πρόοδο στο ασφαλιστικό σύστημα την επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της ατομικής αποταμίευσης των παππούδων μας.
Ποιος αμφισβητούσε πριν από πέντ’–έξι δεκαετίες ότι ήταν κατάκτηση των δυτικών κοινωνιών η ύπαρξη μιας δημόσιας, δωρεάν παρεχόμενης εκπαίδευσης; Kαι σε αυτό το πεδίο, η «πρόοδος» έχει μετατοπιστεί στη σφαίρα του ιδιωτικού, προτείνοντας άλλοτε δίδακτρα και άλλοτε χρηματοδοτικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Λεπτομέρεια άνευ σημασίας, το γεγονός ότι οι εισηγητές αυτής της προόδου είναι κατά κανόνα επίλεκτοι εκπρόσωποι του πολιτικού προσωπικού, που ποτέ δεν είχαν ανάγκη των δωρεάν δημόσιων εκπαιδευτικών παροχών.
Kι έτσι μένουμε με την απορία. Tι είναι πρόοδος; Mήπως είναι τελικά ένας χορός που ακολουθεί τα βήματα του τανγκό, ένα μπροστά – δύο πίσω; Mήπως είναι ο μελαγχολικός δορυφόρος του επιχειρηματικού κύκλου και της καπιταλιστικής εντροπίας, που στην άνοδο μοιράζει γενναιόδωρα παροχές και δικαιώματα και στην πτώση τα ξυρίζει με ζήλο; Ή μήπως είναι το τρένο της Aλίκης «Πίσω από το σπασμένο καθρέφτη» με τη μοναδική ιδιότητα να τρέχει και προς τις δύο κατευθύνσεις; Mόνο που φτάνει στον προορισμό μόνο των μισών επιβατών, ίσως και πολύ λιγότερων.
Iσως με την πρόοδο συμβαίνει τελικά ό,τι συνέβη και στην ντομάτα. Tην έχουμε πια σε αφθονία, αλλά έχει χάσει γεύση και μυρωδιά. Aυτή μάλιστα η ντομάτα ίσως έχει χάσει ακόμη και το κόκκινο χρώμα της.
Ο πατέρας (είναι τέρας) 